روزگارانی   دلم     آیینه   باور    بود        نور در آیینه ی  شعرم     شناور بود

روزگارانی  که با  پیری   سحر  سیما        در دلم  شور جوانی    شعله ورتربود

چشمه ی  اندیشه ام سرشار از ماهی        آسمان   خاطرم   غرق   کبوتر   بود

دردل تنگم فروزان شعله ای ازعشق        بر سر من سایه ی نخلی تناور    بود

رهسپار  کوچه ای   لبریز ازاحساس       روی هردیوار طرحی ساده ازدر   بود

شب همه شب تا اذان ساقی خورشید       ذکر  لبهایم   نمازی خلسه آور    بود

در دل   یلداترین    شبهای   نامیرا        قاصدکهای  امیدم  روزپرور       بود

پای  احساسم اگرپیوسته در زنجیر        گوشه ی میخانه هادستم به ساغربود

                 یاد باد آن روزگارانی  که   در    غمها

                شادی من دیگر  و دل  نیز   دیگر  بود.